Een banaan van €5,2 miljoen opeten... en andere controversiële kunstwerken

Justin Sun, een Chinese ondernemer, blockchain-expert en oprichter van een gedecentraliseerde vorm van het internet genaamd Tron, kocht een kunstwerk van een banaan voor 6,2 miljoen dollar (€5,6 miljoen). Volgens Sun 'vertegenwoordigt het kunstwerk een cultureel fenomeen dat de werelden van kunst, memes en de cryptocurrency-gemeenschap met elkaar verbindt.' Hij voegde daaraan toe dat hij de banaan eerdaags wil opeten als een 'eerbetoon,' zo meldde Crypto Insiders.

Dit werk kan in een paar kernwoorden worden samengevat: een banaan, niet te klein en niet te rijp, een stuk ducttape, en Art Basel Miami. Maurizio Cattelan staat bekend om zijn subversieve installaties. In december 2019, nadat hij 15 jaar lang niets had tentoongesteld op een kunstbeurs voor hedendaagse kunst, presenteerde hij 'Comedian', deze aan de muur hangende banaan. Naast de schijnbare eenvoud van dit werk, bezielde ook de prijs ervan de critici, want een van de drie kunstwerken werd toen verkocht voor € 113.000.

Verdedigers van het werk zeggen dat we ons niet moeten richten op de esthetiek van de afgeplakte banaan. In plaats daarvan moet het in zijn context worden geplaatst. Alle kunstwerken bevatten een certificaat van echtheid en door de kunstenaar opgestelde instructies waarin gespecificeerd wordt hoe het fruit eens in de tien dagen moet worden vervangen.

Tussen maart 2020 en 2022 stond op Trafalgar Square in Londen een onconventioneel kunstwerk. Het werd gemaakt door Heather Phillipson en stelt een enorme berg slagroom voor met daarop een reusachtige kers, een vlieg en een drone. De kunstenaar zei dat 'The End' symbool stond voor "arrogantie en dreigende instorting". Het multimediawerk omvatte video's van de omgeving die door de drone werden opgenomen en nadien op een speciale website werden uitgezonden.

Courbet, hier te zien in zijn zelfportret 'De wanhopige', maakte een schilderij dat in de bescheiden en moralistische 19e eeuw als ongehoord werd beschouwd. Sterker nog, tot 1995 hadden maar een paar mensen het werk in het echt gezien. Wat staat er op het schilderij? Een vrouw zonder kleren, afgebeeld vanuit haar edele delen naar boven. Courbet maakte het werk als een eerbetoon aan vrouwen – als minnaressen en als moeders – maar veel mensen zagen het niet zo. Het schilderij hangt nu in het Musée d'Orsay in Parijs.

Voor deze kunstinstallatie liet Tracey Emin zich als vrouw met een diepe depressie door haar eigen leven inspireren. Ze bleef na een relatiebreuk enkele dagen in bed liggen en at niets en dronk alleen maar alcohol. Na verloop van tijd hoopten afval en wanorde zich op rond het bevuilde bed. Ze zette een replica van dat bed in de tentoonstellingszaal. Toen critici zeiden dat iedereen een onopgemaakt bed kon 'creëren', antwoordde ze: "Wel, dat hebben ze niet gedaan, hè? Dit heeft nog nooit iemand gedaan".

Op deze zwart-wit foto uit 1980 is het contrast gemarkeerd tussen het kostuum van de poserende man en het vlees van zijn handen. Sommigen zeggen dat de persoon op de foto de vriend van de kunstenaar is, maar over het algemeen wordt het beschouwd als een zelfportret. Amerikaanse senatoren en conservatieven menen dat deze afbeelding een voorbeeld is van 'ontaarde kunst'. De foto werd in 2015 verkocht voor maar liefst € 450.000.

Het werk van Christo en Jeanne-Claude, dat op 18 september 2021 werd ingehuldigd in aanwezigheid van de Franse president Emmanuel Macron en de Parijse burgemeester Anne Hidalgo, leidde tot vele debatten over hedendaagse kunst. De wereldberoemde Arc de Triomphe was ingepakt in 25.000 vierkante meter recyclebare polypropyleen stof, blauwachtig zilver van kleur, en bijeengehouden door 7000 meter rood touw. Hoewel Christo in 2020 overleed, werd het kunstwerk toch tentoongesteld als een manier om hem eer te bewijzen.

Deze vermeende 'boom' van de Amerikaanse kunstenaar stond in 2014 op de Place Vendôme in Parijs. De vorm was op zijn minst suggestief, en het werk werd al snel onderwerp van controverse. Na vernielingen en aanvallen werd de boom na een week verwijderd. In zekere zin kunnen we zeggen dat het werk zijn doel heeft bereikt: omverwerping.

Dit werk lijkt een vleselijke relatie tussen een man en een dier voor te stellen. Het werd midden in het Centre Pompidou in Parijs geplaatst, nadat het Louvre het had geweigerd. Het werk is 12 meter hoog en gemaakt van rode Lego-blokjes.

Deze jongen zonder kleren, smetteloos wit, houdt met een sadistisch air een kikker in zijn hand. Geplaatst voor de Punta Della Dogana in Venetië, bij de ingang van het Canal Grande, viel het werk helemaal niet in de smaak bij sommige Venetianen. Ze gaven de voorkeur aan de meer klassieke 19e-eeuwse gietijzeren lantaarnpaal die vervangen was door het beeld. Ondanks pleidooien van hedendaagse kunstliefhebbers verwijderde de stad het beeld uiteindelijk.

Voor een persoonlijke tentoonstelling in 2010 in het Palazzo Reale in Milaan liet Maurizio Cattelan 'LOVE' installeren: een grote witte, 11 meter lange marmeren hand met de middelvinger omhoog. De betekenis van het werk? L = liberta (vrijheid); O = odio (haat); V = vendetta (wraak); E = eternita (eeuwigheid). De vinger wijst naar de beurs van Milaan. Natuurlijk waren er veel mensen door beledigd. In reactie daarop zei de kunstenaar dat hij het beeld aan de stad zou schenken als zijn locatie permanent zou worden.

'Bouquet of Tulips' was een geschenk van Jeff Koons aan de stad Parijs in 2016. Hij motiveerde het na de terroristische aanslagen van 2015 en 2016 als "een gebaar van vriendschap tussen het Amerikaanse en het Franse volk". Dit beeld dat een hand voorstelt die veelkleurige tulpen vasthoudt, is 10 meter hoog, 8 meter breed, en weegt 27 ton zonder zijn basis. Het moet "de daad van het offer" voorstellen. In 2017 begonnen plaatselijke artiesten echter een petitie met de titel 'Nee tegen het boeket tulpen van Jeff Koons in Parijs', waarin ze de 'overdaad' van het project bekritiseerden.

"De keuze van het werk, en vooral van de locatie, zonder enig verband met de tragische gebeurtenissen die daar spelen, zijn op zijn zachtst gezegd verrassend, zo niet opportunistisch en zelfs cynisch", schrijven lokale artiesten in de krant Liberation. Volgens hen is Jeff Koons "het embleem geworden van een industriële, spectaculaire en speculatieve kunst" en "hypothekeert zijn werk luxe multinationals".

Olafur Eliasson houdt zich vaak bezig met het thema mens en omgeving. Voor dit kunstwerk verplaatste hij blokken ijs uit Groenland en stelde ze tentoon in Kopenhagen, Parijs en Londen. Onherroepelijk vernietigde het werk zichzelf voor de ogen van de toeschouwers. Eliasson kan dit werk bedoeld hebben als een waarschuwing voor klimaatverandering, maar de productie ervan – het vervoer van 100 ton ijs dat uit de ijsbergen werd gehaald en per vliegtuig werd verplaatst – was tegenstrijdig.

In 2014 creëerde Surrey NanoSystems, een Brits bedrijf gespecialiseerd in nanotechnologie, het zwartste zwart ter wereld, 'Vantablack'. Het is opgebouwd uit koolstofnanobuisjes die verticaal zijn gerangschikt en "strak tegen elkaar liggen als bomen in een bos", een kleur zwart met een absorptiecoëfficiënt van 99,965%. In 2016 verkreeg Anish Kapoor het exclusieve recht om dit materiaal te gebruiken voor zijn kunst. Zijn collega's waren geërgerd en organiseerden de campagne #ShareTheBlack. In 2019 lukte het kunstenaar Stuart Semple om een diepzwart te maken met de naam 'Black 3.0' dat vervolgens voor iedereen toegankelijk werd.

Het werk werd in 2015 geïnstalleerd in de tuinen van het paleis van Versailles en lokte uiterst heftige reacties uit. De grote stalen slurf, 60 meter lang en 8 meter hoog, stelt het vrouwelijk orgaan voor. Al snel na de installatie werd het werk vernield. Een paar maanden later werd het bedekt met hatelijke en antisemitische geschriften. De kunstenaar besloot ze daar te laten omdat ze nu "deel uitmaakten van het werk". De derde keer dat het werk werd vernield, was dat met het opschrift: "Respecteer kunst zoals je in God gelooft".

Dit enorme rode hart van 9 meter hoog, ingehuldigd op Valentijnsdag 2019 en als onderdeel van het artistieke programma van de T3-tramlijn, bestaat uit 3.800 aardewerken tegels. Het wordt 's nachts verlicht door duizenden leds. Wat is het probleem? Het werk werd geplaatst in Porte de Clignancourt, een van de armste wijken van Parijs. Het werd gefinancierd met overheidsgeld voor € 650.000, waarvan € 40.000 aan de kunstenaar werd gegeven.

Allen Jones is een van de vooraanstaande Britse popartiesten. Gefascineerd door vrouwen met lange benen, gezeten op hoge hakken, en door de subversieve cultuur van het fetisjisme, zijn zijn werken zowel geëngageerd als verontrustend. In 1969 toonde hij het werk dat we deels op deze foto zien: Hatstand, Table and Chair. Hij beweerde een feminist te zijn en zei dat hij geïnspireerd was door de seksualisering van vrouwenkleding in de jaren 60. Toch werd elk van zijn tentoonstellingen in de jaren 70 met feministische demonstraties ontvangen.

Het werk, in januari 2021 gemaakt door de Braziliaanse kunstenares Juliana Notari, is onder vuur komen te liggen omdat het expliciet het vrouwelijke voortplantingssysteem afbeeldt. Sinds de opkomst van Bolsonaro als leider in 2018 is het land sociaal en politiek verscheurd. Tegenstanders van Notari zeggen dat 'Diva' onfatsoenlijk en lelijk is.

Foto: juliana_notari / Instagram

Het is echter niet alleen wat er wordt afgebeeld dat kritiek trok. 'Diva' werd gebouwd op het land van een voormalige suikerplantage en werd op zijn plek gezet door een zwarte arbeidskracht, zoals op de afbeelding te zien is. Critici op sociale media betoogden dat de plaats en de omstandigheden van 'Diva' smakeloos en ongevoelig waren.

Afbeelding: juliana_notari / Instagram

Cattelan is de koning van de controverse. Dit wassen beeld, geknield in gebedshouding, gekleed in een grijs pak, is slechts 101 centimeter hoog – de grootte van een kind. Als je het nadert en beter bekijkt, zie je dat het personage Adolf Hitler is. Critici hebben betoogd dat het smakeloos is om de dictator voor te stellen als een kleine figuur met een 'kinderlijke puurheid'.

Een andere controverse over het beeld betreft de locatie ervan. Het stond op de besloten binnenplaats van een gebouw in het getto van Warschau, waar tijdens de Tweede Wereldoorlog een half miljoen Poolse Joden werden afgezonderd en vervolgens gedeporteerd. Het standbeeld stond slechts een paar honderd meter verwijderd van het Helden van het Getto-monument in Warschau. Na veel kritiek werd het verwijderd omdat het "een zinloze provocatie zou zijn die de herinnering aan de Joodse slachtoffers van de nazi's beledigt".

Manet schokte de mensen toen hij hen in 1863 zijn werk 'Le déjeuner sur l'herbe' presenteerde. Het stelde een vrouw zonder kleren voor te midden van geklede mannen. Ze kijkt de kijker recht aan, als een provocatie, wat aangeeft dat ze waarschijnlijk een 'dame van de nacht' is. Na veel discussie werd het schilderij uiteindelijk tentoongesteld in de Salon des Refusés in 1863. Tegenwoordig is het werk een van de bekendste ter wereld.

Nog een werk van Manet, die vond dat hij niets verkeerd deed door de traditie van Titiaan, Vélasquez of Goya voort te zetten, die vrouwen zonder kleren schilderden. De andere schilders verborgen hun voorstellingen echter onder het prisma van de allegorie, terwijl Manet zijn boodschap heel duidelijk maakte. De titel van dit werk, 'Olympia', is een verwijzing naar een bijnaam voor escorts in die tijd.

Degas staat bekend om zijn afbeeldingen van dansers. Gefascineerd en toegewijd om beelden zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid te maken, bouwde hij hier een realistische ballerina, met een echte tutu en dansschoenen op een wassen beeld. Critici zeiden dat de afgebeelde ballerina erg jong was en dat Degas een vieze geest had toen hij het maakte.

Marcel Duchamp herdefinieerde het begrip kunstwerk. Hij zocht de grens op tussen kunst en gewone voorwerpen. Een voorbeeld is dit werk, genaamd Fountain. Hij ondertekende het als 'R. Mutt', een verwijzing naar een 'clown'.

Duchamp stuurde het voorwerp naar de gloednieuwe Society of Independent Artists of New York, opgericht in 1916 en op het punt om haar eerste salon te houden. Omdat ze de naam 'Mutt' niet herkenden en dachten dat het een grap was, weigerde de jury het urinoir tentoon te stellen. Pas in 1950 begon Duchamp het eigendom van zijn Fountain op te eisen.

De kunstenaar pakt in dit werk het gewijde beeld van de paus aan. In de tijd dat het werd gemaakt leefde Johannes Paulus II, wiens gelaatstrekken we in dit wassen beeld herkennen, nog. Het werk laat geen toeschouwer onverschillig, want de Heilige Man is uiterst realistisch en levensgroot.